ﻣﺒﺎﺭﺯﺍﺕ ﻣﺮﺩﻣﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﺭﺳﯿﺪﻥ ﺑﻪ ﺁﺯﺍﺩﯼ، ﺍﺯﻭﺳﻂ ﺧﯿﺎﺑﺎﻥ ﻫﺎ، ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺭﺍﯾﺎﻧﻪ ﻫﺎ ﮐﺸﺎﻧﺪﻩﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ

ﻣﺸﮑﻠﯽ
ﮐﻪ
ﻣﺎ
ﺍﮐﻨﻮﻥ
ﺑﺎ
ﺁﻥ
ﺭﻭ
ﺑﻪ
ﺭﻭ
ﻫﺴﺘﯿﻢ
ﻭ
ﺑﺴﯿﺎﺭ
ﺗﻠﺦ
ﻭ
ﻧﺎﮔﻮﺍﺭ
ﻣﯽ
ﺑﺎﺷﺪ،
ﺍﯾﻦ
ﺍﺳﺖ
ﮐﻪ
ﺟﻮﺍﻧﺎﻥ
ﻭ
ﻣﺒﺎﺭﺯﺍﻧﯽ
ﮐﻪ
ﺩﻭ
ﺳﺎﻝ
ﭘﯿﺶ،
ﮐﻮﭼﻪ ﻫﺎ ﻭ ﺧﯿﺎﺑﺎﻥ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﺼﺮﻑ ﺧﻮﺩ ﺩﺭ
ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ، ﻣﺒﺎﺭﺯﺍﻧﯽ ﮐﻪ ﺩﻻﻭﺭﺍﻧﻪ ﺑﺮﺍﯼ
ﺑﯿﺮﻭﻥ ﺭﺍﻧﺪﻥ ﺳﺘﻤﮕﺮﺍﻥ ﮔﺎﻡ ﺑﻪ ﻣﯿﺪﺍﻥ ﺟﻨﮓ
ﻧﻬﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ، ﺍﮐﻨﻮﻥ ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺑﻪ ﭼﻨﺪﯾﻦ ﻫﺰﺍﺭ
ﺷﻨﺎﺳﻪ ﻭ ﮐﺎﺭﺑﺮ ﻧﺎﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﯼ ﻣﺘﻮﻫّﻢ ﻣﺤﯿﻂ
ﻣﺠﺎﺯﯼ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ.
ﻧﮕﺎﺭﻧﺪﻩ ﺑﺮ ﺍﯾﻦ ﺑﺎﻭﺭﻡ ﮐﻪ ﺍﯾﺮﺍﻧﯿﺎﻥ ﺩﺭﻭﻥ
ﮐﺸﻮﺭ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺍﯾﻨﺘﺮﻧﺖ ﺁﺯﺍﺩ ﺩﺳﺘﺮﺳﯽ ﺩﺍﺭﻧﺪ،
ﺑﻪ ﺁﺯﺍﺩﯼ ﻫﺎﯼ ﻣﺤﯿﻂ ﻣﺠﺎﺯﯼ ﺑﺴﻨﺪﻩ ﮐﺮﺩﻩ
ﺍﻧﺪ ﻭ ﺗﻤﺎﻡ ﻧﯿﺎﺯﻫﺎ ﻭ ﺍﺣﺴﺎﺳﺎﺕ ﺳﺮﮐﻮﺏ
ﺷﺪﻩ ﯼ ﺧﻮﯾﺶ ﺭﺍ، ﺩﺭ ﻓﯿﺴﺒﻮﮎ ﻭ ﺩﯾﮕﺮ
ﺷﺒﮑﻪ ﻫﺎﯼ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﯽ، ﻣﯽ ﯾﺎﺑﻨﺪ ﻭ ﺩﯾﮕﺮ ﺩﺭ
ﺧﻮﺩ ﺍﺣﺘﯿﺎﺟﯽ ﻧﻤﯽ ﺑﯿﻨﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﺑﻪ ﭼﻨﮓ
ﺁﻭﺭﺩﻥ ﺁﺯﺍﺩﯼ، ﺑﻪ ﺧﯿﺎﺑﺎﻥ ﻫﺎ ﺑﺮﻭﻧﺪ ﻭ ﻣﺒﺎﺭﺯﻩ
ﮐﻨﻨﺪ.
ﺑﯽ ﺗﺮﺩﯾﺪﻩ، ﻣﺴﺒﺒﺎﻥ ﺍﺻﻠﯽ ﺍﯾﻦ ﺗﺮﺍﮊﺩﯼ،
ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺭﯾﺰﺍﻥ ﻭ ﮔﺮﺩﺍﻧﻨﺪﮔﺎﻥ ﺟﻨﺒﺶ ﺳﺒﺰ ﻭ
ﺣﺎﻣﯿﺎﻥ ﺍﯾﺸﺎﻥ ﻫﻤﭽﻮﻥ ﺳﺎﯾﺖ ﻫﺎﯼ ﮐﻠﻤﻪ ﻭ
ﺟﺮﺱ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺑﻪ ﺑﯿﺮﺍﻫﻪ ﮐﺸﺎﻧﺪﻥ
ﺍﻓﮑﺎﺭ ﻭ ﺍﻫﺪﺍﻑ ﺟﻨﺒﺶ، ﻣﺮﺩﻡ ﺭﺍ ﺩﻟﺴﺮﺩ ﻭ
ﺧﺎﻧﻪ ﻧﺸﯿﻦ ﮐﺮﺩﻧﺪ.
ﺍﺯ ﺍﺑﺘﺪﺍ ﻫﻢ ﻫﺪﻑ ﺁﻧﺎﻥ ﺑﺮﺍﻧﺪﺍﺯﯼ ﺣﮑﻮﻣﺖ
ﻧﺒﻮﺩ ﻭ ﺗﻨﻬﺎ ﺧﻮﺍﺳﺘﻪ ﻫﺎ ﯾﺸﺎﻥ ﺑﺮﮔﺮﺩﺍﻧﺪﻩ
ﺷﺪﻥ ﺭﺍﯼ ﻫﺎﯼ ﺩﺯﺩﯼ ﺷﺪﻩ ﺑﻪ ﻭﺳﯿﻠﻪ ﺭﮊﯾﻢ،
ﻭ ﺭﻭﯼ ﮐﺎﺭﺁﻣﺪﻥ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﺑﻮﺩ.
ﻣﺴﺌﻮﻻﻥ ﺟﻨﺒﺶ ﺳﺒﺰ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺍﺯ ﺩﺍﺩﻥ
ﺟﻮﺍﺑﯽ ﻗﻄﻌﯽ ﻭ ﺭﻭﺷﻦ ﺑﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﻭ ﺣﺎﻣﯿﺎﻥ
ﺧﻮﺩﺩﺍﺭﯼ ﮐﺮﺩﻩ ﻭ ﺑﺎ ﺳﺮﭘﻮﺵ ﮔﺬﺍﺷﺘﻦ ﻭ
ﺧﻔﻪ ﮐﺮﺩﻥ ﺻﺪﺍﯼ ﻣﻨﺘﻘﺪﺍﻥ، ﺁﺏ ﺳﺮﺩﯼ ﺑﺮ
ﺁﺗﺶ ﺧﺸﻢ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ﺍﺯ ﻣﺮﺩﻡ ﭘﺎﺷﯿﺪﻧﺪ ﻭ
ﺍﮐﻨﻮﻥ ﺍﯾﻦ ﺍﺳﺖ ﺣﺎﻝ ﻭ ﺭﻭﺯ ﺟﻨﺒﺸﯽ ﮐﻪ
ﻣﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﯽ ﺟﺎﻥ ﺑﻪ ﮐﻨﺎﺭﯼ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺷﺪﻩ،
ﻭ ﭼﻨﺪ ﻫﺰﺍﺭ ﻣﺘﻮﻫّﻢ ﻣﺠﺎﺯﯼ ﻧﯿﺰ، ﻫﺮ ﺭﻭﺯ
ﺳﺨﻦ ﺍﺯ ﺍﻧﺪﮐﯽ ﺻﺒﺮ، ﺳﺤﺮ ﻧﺰﺩﯾﮏ ﺍﺳﺖ ﻣﯽ
ﺯﻧﻨﺪ.
ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﻋﺰﯾﺰﺍﻥ ﻫﻢ ﻭﻃﻦ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ
ﺻﺒﺮ ﮐﺮﺩﻥ ﻭ ﺩﺭ ﻓﯿﺴﺒﻮﮎ ﻭ ﺍﯾﻨﺘﺮﻧﺖ ﺑﻪ
ﺩﻧﺒﺎﻝ ﺁﺯﺍﺩﯼ ﮔﺸﺘﻦ، ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺳﺤﺮ ﻭ ﺳﭙﯿﺪﻩ ﯼ
ﺻﺒﺤﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻧﺰﺩﯾﮏ ﻧﻤﯽ ﺷﻮﺩ، ﺑﻠﮑﻪ ﻣﺎ
ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﭼﻨﺪ ﻫﺰﺍﺭ ﻣﺘﺮﯼ ﺑﻪ ﻋﻤﻖ ﺗﺎﺭﯾﮑﯽ
ﻓﺮﻭ ﻣﯽ ﺭﻭﯾﻢ ﻭ ﻫﻤﻪ ﯼ ﺍﻣﯿﺪ ﻫﺎﯾﻤﺎﻥ، ﺧﺘﻢ
ﺑﻪ ﭘﻮﭼﯽ ﻭ ﺗﺒﺎﻫﯽ ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ.
ﻫﯿﺠﺪﻩ ﺗﯿﺮ، ﺑﯽ ﺳﺮ ﻭ ﺻﺪﺍ، ﺁﻫﺴﺘﻪ ﻭ ﻟﺮﺯﺍﻥ،
ﺭﺩ ﺷﺪ ﻭ ﺭﻓﺖ؛ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺳﺎﯾﺖ ﺑﺎﻻﺗﺮﯾﻦ
ﻣﺸﻐﻮﻝ ﻟﯿﻨﮏ ﮔﺬﺍﺷﺘﻦ ﻭ ﺩﻡ ﺍﺯ ﻣﺒﺎﺭﺯﻩ
ﻣﯿﺰﺩﻧﺪ، ﮐﺠﺎ ﺑﻮﺩﻧﺪ، ﻭ ﺍﮐﻨﻮﻥ ﮐﺠﺎ
ﻫﺴﺘﻨﺪ؟. ﺍﮔﺮ ﺩﺭ ﺧﯿﺎﺑﺎﻥ ﺑﻮﺩﻧﺪ، ﭘﺲ ﭼﻪ
ﮐﺴﺎﻧﯽ ﺛﺎﻧﯿﻪ ﺑﻪ ﺛﺎﻧﯿﻪ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﭘﺨﺶ
ﺧﺒﺮﻫﺎﯼ ﺩﺍﻍ، ﻭ ﺑﺮﻗﺮﺍﺭﯼ ﻟﯿﻨﮏ ﻫﺎﯼ ﺟﺪﯾﺪ
ﺑﻮﺩﻧﺪ؟.
ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﻣﺘﻮﻫﻤﯿﻦ ﺑﺎﻻﯼ ﺍﯾﺘﺮﯾﻨﯽ، ﻧﻮﺷﺘﻪ
ﺑﻮﺩ ﮐﻪ» :ﻣﺰﺩﻭﺭﺍﻥ ﺑﺮﻭﯾﺪ ﮐﻠﯿﭙﯽ ﺍﺯ ﻃﻐﯿﺎﻥ
ﺭﻭﺩﺧﺎﻧﻪ ﺭﺍ ﺑﺒﯿﻨﯿﺪ، ﺭﻭﺯ ﺁﺯﺍﺩﯼ ﻧﺰﺩﯾﮏ ﺍﺳﺖ. ﯾﺎ
ﺣﺴﯿﻦ، ﯾﺎﺣﺴﯿﻦ، ﻣﯿﺮ ﺣﺴﯿﻦ، ﻣﯿﺮ
ﺣﺴﯿﻦ”!!…
ﺍﯾﻦ ﺍﻓﮑﺎﺭ ﻭ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﮐﻠﯿﺸﻪ ﺍﯼ ﻭ ﺑﻨﺠﻞ،
ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺑﺎ ﺗﻮﻫﯿﻦ ﻭ ﺩﺷﻨﺎﻡ ﺩﺍﺩﻥ، ﻭﺍﻗﻌﺎ ﺟﺎﯼ
ﺗﺎﺳّﻒ ﻭ ﻧﮕﺮﺍﻧﯽ ﺍﺳﺖ. ﺍﮔﺮ ﻫﻤﯿﻦ ﺍﻧﺴﺎﻥ، ﺑﺎ
ﻫﻤﯿﻦ ﻃﺮﺯ ﻓﮑﺮ، ﻫﯿﺠﺪﻫﻢ ﺗﯿﺮﻣﺎﻩ، ﺑﻪ ﺟﺎﯼ
ﻧﺸﺴﺘﻦ ﺟﻠﻮﯼ ﻣﺎﻧﯿﺘﻮﺭ ﺩﺭ ﺍﺗﺎﻕ ﺧﻮﺍﺑﺶ، ﺑﻪ
ﺧﯿﺎﺑﺎﻥ ﻫﺎ ﻗﺪﻡ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩ، ﺷﺎﯾﺪ ﺍﺗﻔﺎﻗﯽ
ﻣﯽ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻭ ﺟﺮﻗﻪ ﺍﯼ ﺍﺯ ﺍﻣﯿﺪ، ﺩﺭ ﺩﻝ ﻣﺮﺩﻡ
ﺷﻌﻠﻪ ﻭﺭ ﻣﯽ ﺷﺪ.
ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺍﺯ ﻣﺮﺩﻡ ﺳﺮﮐﻮﺏ ﺷﺪﻩ، ﻭ ﺳﺮﮔﺮﺩﺍﻥ ﻭ
ﻣﺄﯾﻮﺱ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺩﯾﮕﺮ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﺍﻥ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﺩﺍﺷﺖ
ﮐﻪ ﺑﺎﺭﺩﯾﮕﺮ ﺑﻪ ﺧﺒﺎﺑﺎﻥ ﻫﺎ ﺁﯾﻨﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ
ﺭﮊﯾﻢ ﺑﺎﯾﺴﺘﻨﺪ. ﺑﻪ ﻭﯾﮋﻩ ﺁﻥ ﮐﻪ ﺟﻨﺒﺶ ﺳﺒﺰ
ﮐﺮﺩﻫﺎ، ﺑﻠﻮﭺ ﻫﺎ، ﻣﺮﺩﻡ ﺁﺫﺭﺑﺎﯾﺠﺎﻥ، ﻭ ﺩﯾﮕﺮ
ﺑﺎﻭﺭﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺷﻌﺎﺭ ﺍﻧﻘﻼﺏ ﺳﺒﺰ، ﻭ ﺭﺳﯿﺪﻥ ﺑﻪ
ﺁﺭﻣﺎﻥ ﻫﺎﯼ ﺍﻣﺎﻡ ﻋﺰﯾﺰ، ﺍﺯ ﻫﺮ ﺍﻗﺪﺍﻣﯽ
ﺍﻋﺘﺮﺍﺽ ﺍﻧﮕﯿﺰ ﻣﺄﯾﻮﺱ ﻭ ﻧﺎ ﺍﻣﯿﺪ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ.
ﺍﯾﻦ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻪ ﺯﺑﺎﻥ ﺗﺎﺯﯼ ﻭﺗﺼﻮﯾﺮ ﺍﺯ ﺳﺎﯾﺖ »
ﮐﻠﻤﻪ « ﻣﺮﺑﻮﻁ ﺑﻪ ﺟﻨﺒﺶ ﺳﺒﺰ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺁﻥ
ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﺎﺯﮔﯽ ﺣﺬﻑ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﻧﺪ. ﺍﯾﻦ ﻧﺸﺎﻧﮕﺮ ﻭ
ﺗﺒﻠﯿﻐﯽ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﺍﺳﻼﻡ ﮐﺸﺘﺎﺭﮔﺮ ﮐﻪ ۱۴۰۰
ﺳﺎﻝ ﺍﺳﺖ ﻣﺮﺩﻡ ﻭ ﮐﺸﻮﺭﻣﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺎﮎ
ﻭﺧﻮﻥ ﮐﺸﺎﻧﺪﻩ ﺍﺳﺖ. ﺁﯾﺎ ﺍﯾﻨﺴﺖ،
ﺩﻣﻮﮐﺮﺍﺳﯽ ﺟﺒﺶ ﺳﺒﺰ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﺮﺩﻡ ﺍﯾﺮﺍﻥ؟.
ﺍﮐﻨﻮﻥ ﺑﻪ ﻣﺪّﺕ ﺩﻭ ﺳﺎﻝ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺎ ﻫﺮ ﺭﻭﺯ،
ﺳﺨﻨﺎﻧﯽ ﺍﺯ ﻗﺒﯿﻞ ﺍﻧﺪﮐﯽ ﺻﺒﺮ، ﺳﺤﺮ ﻧﺰﺩﯾﮏ
ﺍﺳﺖ ﺭﺍ، ﺭﻭﺯﺍﻧﻪ ﻫﺰﺍﺭﺍﻥ ﺑﺎﺭ ﺍﺯ ﺩﻫﺎﻥ ﺁﻗﺎﯼ
ﺳﺎﺯﮔﺎﺭﺍ ﻭ ﺩﯾﮕﺮ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﺷﻨﯿﺪﻩ ﺍﯾﻢ ﻭ ﻣﺸﻖ
ﮐﺮﺩﻩ ﺍﯾﻢ.
ﺍﻣّﺎ ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺍﯾﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﺳﻮﺭﯾﻪ،
ﺗﻮﻫﻤﺎﺕ ﻭ ﺭﻭﯾﺎﻫﺎ ﯾﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﯾﻨﺘﺮﻧﺖ
ﺟﺴﺘﺠﻮ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻨﺪ ﻭ ﯾﺎ ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ ﺑﻪ ﺍﺷﺘﺮﺍﮎ
ﻧﻤﯽ ﮔﺬﺍﺭﻧﺪ، ﺁﻧﺎﻥ ﺩﺳﺖ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ
ﺩﺍﺩﻩ ﻭ ﺑﺎ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺻﺪﻫﺎ ﮐﺸﺘﻪ ﻭ ﺍﺳﯿﺮ ﻭ
ﺯﺧﻤﯽ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﻧﺪ، ﻗﺼﺪ ﺗﺮﮎ ﮐﺮﺩﻥ ﺧﯿﺎﺑﺎﻥ ﻫﺎ
ﺭﺍ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ.
ﺁﻥ ﻫﺎ ﺭﻫﺒﺮ ﻧﯿﺰ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ، ﺟﻨﺒﺶ ﺳﺒﺰ ﻭ ﺯﺭﺩ ﻭ
ﺧﺎﮐﺴﺘﺮﯼ ﻭ ﻣﯿﺮ ﻭ ﺷﯿﺦ ﻭ ﺍﺻﻼﺣﺎﺕ ﻫﻢ
ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ، ﺁﻥ ﻫﺎ ﻫﻤﻪ ﯾﮏ ﺻﺪﺍ، ﯾﮏ ﺩﻝ ﻭ
ﻣﺘﺤﺪ، ﺁﺯﺍﺩﯼ ﺭﺍ ﻓﺮﯾﺎﺩ ﻣﯽ ﺯﻧﻨﺪ ﻭ ﺍﯾﻦ ﺭﻣﺰ
ﭘﯿﺮﻭﺯﯼ ﺍﯾﺸﺎﻥ ﺍﺳﺖ.
ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺍﺫﻋﺎﻥ ﮐﺮﺩﮐﻪ ﮔﺮﻭﻩ ﺳﺒﺰ ﻫﻢ
ﻫﺪﻑ ﺩﺍﺭﺩ، ﻭ ﻫﻢ ﺭﻫﺒﺮ. ﺭﻫﺒﺮ ﺍﺻﻠﯽ ﺍﯾﻦ
ﺟﻨﺒﺶ، ﮐﺴﺎﻧﯽ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﮐﺪﯾﻮﺭ، ﺳﺮﻭﺵ، ﺍﮐﺒﺮ
ﮔﻨﺠﯽ، ﻋﺒﺪﺍﻟﻌﻠﯽ ﺑﺎﺯﺭﮔﺎﻥ، ﺷﻬﯿﺪﺍﻥ ۷۲ ﺗﻦ
ﮐﻪ ﺩﻟﺸﺎﻥ ﺑﺮﺍﯼ ﻓﺴﻄﯿﻨﯽ ﻫﺎﯼ ﻋﺰﯾﺰ ﻭ
ﻣﺼﯿﺒﺖ ﺩﯾﺪﻩ ﮐﺒﺎﺏ ﺍﺳﺖ، ﻣﺴﯿﺢ ﻋﻠﯽ ﻧﮋﺍﺩ، ﻭ
ﯾﮏ ﻣﺸﺖ ﺷﺎﺥ ﺷﮑﺴﺘﻪ ﺩﯾﮕﺮﻧﺪ، ﮐﻪ ﺍﺯ ﺭﻭﺯ
ﻧﺨﺴﺖ ﺭﻧﮓ ﺳﺒﺰ ﺍﺳﻼﻣﯽ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﯼ ﺟﻨﺒﺶ
ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﮐﺮﺩﻧﺪ، ﻗﺎﻧﻮﻥ ﺍﺳﺎﺳﯽ ﺑﻪ
ﻧﺎﻡ ﻣﻨﺸﻮﺭ ﺍﺳﻼﻣﯽ ﺭﺍ ﻧﯿﺰ ﺩﺭ ﻟﻨﺪﻥ ﺯﯾﺮ
ﺣﻤﺎﯾﺖ ﻭ ﺩﯾﺪﮔﺎﻩ ﺩﻭﻟﺖ ﺍﻧﮕﻠﯿﺲ، ﻭ ﺑﺎ ﺣﻤﺎﯾﺖ
ﺭﮊﯾﻢ ﺁﺧﻮﻧﺪﯼ ﺑﺮﺍﯼ ﺑﻘﺎﯼ ﺁﻥ ﻧﻮﺷﺘﻨﺪ، ﻭ
ﺩﻧﺒﺎﻝ ﮐﺮﺩﻧﺪ. ﺁﻧﮕﺎﻩ، ﺁﻗﺎﯼ ﻣﻮﺳﻮﯼ، ﻭ ﺁﻗﺎﯼ
ﮐﻬﺮﻭﺑﯽ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﻫﺪﻑ ﯾﻌﻨﯽ
ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﺩﻭﺭﺍﻥ ﻃﻼﯾﯽ ﺍﻣﺎﻡ
ﺧﻤﯿﻨﯽ، ﺗﻌﺰﯾﻪ ﮔﺮﺩﺍﻥ، ﻭ ﻣﺴﺌﻮﻟﯿﻦ ﭘﯿﺎﺩﻩ
ﮐﺮﺩﻥ ﺍﯾﻦ ﻧﻬﻀﺖ ﺷﺪﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻓﺮﯾﺎﺩ
ﯾﺎﺣﺴﯿﻦ، ﻣﯿﺮﺣﺴﯿﻦ ﻣﺮﺩﻡ ﻧﺎﺁﮔﺎﻩ ﺭﺍ ﺑﻪ
ﺑﯿﺮﺍﻫﻪ ﻭ ﺟﺎﺩﻩ ﺧﺎﮐﯽ ﮐﺸﺎﻧﺪﻧﺪ.
ﻫﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﺭﺳﻮﺍﯾﯽ ﺑﺎﻻ ﮔﺮﻓﺖ ، ﻭ ﻓﺮﯾﺎﺩ
ﺍﻋﺘﺮﺍﺽ ﻭ ﺍﻧﺘﻘﺎﺩ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﻫﺪﻑ، ﺍﯾﻦ ﻗﺎﻧﻮﻥ
ﺍﺳﺎﺳﯽ ﺿﺪ ﺍﻧﺴﺎﻧﯽ، ﺍﯾﻦ ﺭﻫﺒﺮﺍﻥ ﻭ ﺷﺮﮐﺖ
ﮐﻨﻨﺪﮔﺎﻥ ﺑﺎ ﭘﺮﻭﻧﺪﻩ ﻫﺎﯼ ﺳﯿﺎﻩ ﻭ ﺿﺪ ﻣﺮﺩﻣﯽ
ﺍﺷﺎﻥ، ﺍﺯ ﻫﺮ ﺳﻮﯼ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ، ﭘﺮﺩﻩ ﺩﻭﻡ
ﻧﻤﺎﯾﺶ ﺑﺎ ﺣﺒﺲ ﺧﺎﻧﮕﯽ، ﻣﻮﺳﻮﯼ ﻭ
ﮐﻬﺮﻭﺑﯽ، ﻭ ﺳﮑﻮﺕ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﻏﯿﺮ ﻣﺮﺩﻣﯽ ﺩﺭﻭﻥ
ﺟﻨﺒﺶ، ﺁﻏﺎﺯ ﮔﺸﺖ، ﻭ ﺳﺮﺍﻧﺠﺎﻡ، ﺁﺯﺍﺩﯼ
ﻣﺮﺩﻡ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﺯﺍﺩﯼ ﻣﺠﺎﺯﯼ ﻭ ﺗﻮﻫﻢ
ﺭﺳﯿﺪﻥ ﺑﻪ ﺁﺯﺍﺩﯼ ﭘﺎﯾﺎﻥ ﺩﺍﺩ.
ﻫﻤﻮﻃﻦ ﺳﺒﺰ ﻭ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﺠﺎﺯﯼ ﻣﻦ، ﺑﻪ ﺟﺎﯼ
ﻓﺮﺻﺖ ﺳﻮﺯﯼ ﻭ ﻏﺮﻕ ﺩﺭ ﺗﻮﻫﻤﺎﺕ ﻭ ﻣﻨﺘﻈﺮ
ﻣﻌﺠﺰﻩ ﻣﺎﻧﺪﻥ، ﺑﯿﺎ ﻭ ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺭﺍ ﺑﭙﺬﯾﺮ، ﺩﺳﺖ
ﺍﺯ ﺗﻌﺼﺒﺎﺕ ﺑﯽ ﺟﺎ ﺑﻪ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﮔﺬﺷﺘﻪ
ﻋﻤﻠﮑﺮﺩ ﻧﺎﺩﺭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺍﻧﺪ، ﺑﺮﺩﺍﺭ، ﻭ ﺑﯿﺎ ﺗﺎ
ﻣﺘﺤﺪ ﺷﻮﯾﻢ ﻭ ﯾﮏ ﺑﺎﺭ ﺑﺮﺍﯼ ﻫﻤﯿﺸﻪ، ﺭﯾﺸﻪ
ﯼ ﺳﺘﻢ ﻭ ﺟﻬﻞ ﻭ ﺯﻭﺭ ﻭ ﺍﺳﺘﺒﺪﺍﺩ ﺭﺍ، ﺍﺯ ﺧﺎﮎ
ﺳﺮﺯﻣﯿﻦ ﻣﺎﺩﺭﯼ ﻣﺎﻥ، ﺑﮑﻨﯿﻢ.